๐๐ฒ๐ ๐๐ผ๐ ๐บ๐ฒ๐ ๐๐๐ฒ๐ฟ๐ณ๐ฑ๐ฎ๐ด๐ฒ๐ป ๐ป๐ฒ๐ ๐๐ผ ๐บ๐ผ๐ฒ๐๐ฒ๐ป ๐๐ถ๐ท๐ป ๐ฎ๐น๐ ๐บ๐ฒ๐ ๐๐ฒ๐ฟ๐ท๐ฎ๐ฎ๐ฟ๐ฑ๐ฎ๐ด๐ฒ๐ป ๐ฑ๐ฒ๐ป๐ธ ๐ถ๐ธ ๐๐ฒ๐น ๐ฒ๐ฒ๐ป๐. ๐๐ฎ๐ฎ๐ฟ๐๐ฎ๐ป ๐๐ฒ๐ด ๐ท๐ฒ ๐ผ๐ผ๐ธ ๐ป๐ถ๐ฒ๐ โ๐ป๐ผ๐ ๐๐ฎ๐ฟ๐ฟ๐ ๐ฑ๐ฎ๐ ๐ถ๐ ๐ป๐ ๐ฎ๐น ๐ฑ๐ฒ ๐ท๐ฎ๐ฎ๐ฟ ๐ด๐ฒ๐น๐ฒ๐ฑ๐ฒ๐ป. ๐๐ฒ๐ ๐ผ๐๐ฒ๐ฟ ๐ถ๐! โ
Juni is een maand die ik al van verre aan voel komen om het maar even zo te zeggen. Want ja, er komt een sterfdag aan. Of liever gezegd dagen. 2x op een zaterdag omstreeks dezelfde tijd. Nederland was in de ban van het voetbal. Tijdens een Champions League finale zag ik 4 jaar geleden Jo ineens happen naar lucht. En gleed Ronald na een lang ziekbed, tijdens het EK van 1996, bij de wedstrijd NL-FR, rustig uit mijn leven weg. 25 jaar geleden alweer. Er valt dus een jubileum te vieren dit jaar ๐
De levens, liefde en dood van beiden zijn geen momenten die ik achter me kan laten. Ik neem ze mee. Want ze zijn altijd aanwezig in wie ik door hun leven, liefde en dood ben geworden.
Juni blijft voor mij onlosmakelijk verbonden met juichcapes en vuvuzela’s, herbelevingen en meer onrust in mijn lijf. Met de dood, maar vooral met liefde en leven. En hoewel ik ze natuurlijk mis is het, met vallen en opstaan, gelukt om ook zonder hen een mooi leven op te bouwen waar ik van geniet.
Het leven van een overledene vieren of stilstaan bij een sterfdag, daar is, zelfs na jaren, helemaal niets mis mee of raars aan. Zolang je maar heen en weer blijft bewegen tussen wat was en wat er nu is.
De liefde blijft, ook al is de fysieke relatie over. En die liefde, de herinneringen, zijn als een pleister op een altijd in meer of mindere mate aanwezige wond.
Vraag ons niet om die er af te halen.
