Herinneringen: bikkelhard en bitterzoet

Herinneringen: bikkelhard en bitterzoet.
Over leren leven met verdriet en tegelijkertijd ontdekken dat je nog steeds kan en mag genieten.

“Staying alive”

De radio staat aan en het liedje “Staying alive”van de Bee Gees klinkt ineens door de kamer. En ik zie mezelf pats boem weer voor in de ambulance zitten die met gillende sirenes en gierende banden richting het ziekenhuis rijdt. We zijn de straat nog niet uit of er wordt geroepen; “Geen hartslag meer, we gaan reanimeren!” Ik hoor hoe 2 handen op het ritme van Staying alive je borstkas indrukken. Het zal de reanimatiecursus van de BHV lessen zijn geweest. Daar werd ons aangeleerd dit lied in gedachten te houden wanneer je zelf moet gaan reanimeren.
De Bee Gees, ik heb er altijd al een bloedhekel aan gehad!

Ik voel je aanwezigheid naast me.

Nog voor we het ziekenhuis bereiken wordt er geïntubeerd want er is geen ademhaling meer. Een team van artsen staat ons op te wachten. Iedereen kijkt bezorgd. De ambulancebroeder ziet er geschokt, verhit en rood uit. Later realiseer ik me pas dat hij een enorme inspanning heeft verricht. Langdurig reanimeren vraagt om een topconditie. Inmiddels is zijn taak overgenomen door een apparaat dat jou moet redden. Maar ik weet, je bent er al lang niet meer en ik voel je aanwezigheid naast me.
Samen kijken we naar de artsen die je tevergeefs proberen terug te halen.

Bikkelhard en bitterzoet

Een liedje, een opmerking, een foto, een ontmoeting, het strand, een lach, het verdriet van een ander, noem maar op. Zo nu en dan werpt het me geheel onverwacht terug in de tijd. De ene keer gaan die herinneringen gepaard met verdriet, pijn en een eenzaam gevoel. Maar de andere keer verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht en voel ik een diepe rust, kalmte en dankbaarheid.
Herinneringen: bikkelhard en bitterzoet.

Tot leven laten komen wat gestorven leek.

Jij bent dood en kan niet meer tot leven gewekt worden. Wat in mijzelf gestorven is wel. “Tot leven laten komen wat gestorven leek” las ik laatst ergens. Daar wil ik voor gaan en misschien is dat wel wat rouwen eigenlijk is. Werken aan een nieuwe versie van mezelf. Leren leven met mijn verlies en tegelijkertijd ontdekken dat ik nog steeds kan en mag genieten.

“Ik voel weer dat ik leef”

Een medereiziger van een van de vakanties met ‘we Carry on’ omschreef het als volgt;
“Sinds mijn vrouw overleden is voel ik me leeg. Ik ben een stuk van mezelf kwijtgeraakt. Tijdens deze vakantie beleef en vertel ik van alles. Het is vertrouwd en bij vlagen ben ik die 20 jarige van toen. Zorgeloos en onbevangen.
Ik voel weer even dat ik leef en ben ongelofelijk blij dat ik weet dat het er dus nog in zit!
Staying alive…………..

Benieuwd naar de hartverwarmende vakanties van we Carry on? Kijk dan eens op de website of volg ons op Facebook